പ്രകൃതിയുടെ പച്ചക്കുപോലും
ആദ്യം പൊന്നിന്റെ നിറമാണ്;
അവളുടെ നിറങ്ങളിൽ
ഏറ്റവും സങ്കീർണ്ണവും;
തളിരിലകൾ പോലും
ആദ്യം പൂവുകൾക്കു സമം;
എന്നാലതിന്റെ ആയുസ്സോ
അൽപ്പനേരത്തേക്കു മാത്രവും.
മാറുന്നു തളിരിലകളും ,
പച്ചിലകൾ മാത്രമായി;
ആഴുന്നു വിഷാദത്തിലേക്ക്
ഏദേൻ തോട്ടവും;
അലിയുന്നു പകലിലേക്ക്
പൊന്നിൻ പുലരിയും,
എന്നും പൊന്നായിരിക്കുവാൻ
ഒന്നിനും ആവില്ലെന്നോ?
റോബര്‍ട്ട് ഫ്രോസ്റ്റിന്റെ "നതിംഗ് ഗോള്‍ഡ് കേന്‍ സ്‌റ്റേ" എന്ന കവിതയെ മലയാളത്തില്‍ ആവിഷ്‌കരിക്കുവാനുള്ള ഒരു ശ്രമം. ഗായത്രി മന്ത്രം പോലെ എല്ലാ പ്രഭാതങ്ങളിലും ഓര്‍ക്കുന്ന എട്ടു വരികളാണ് ഈ കവിതയിലേത്. അതിലെല്ലാമുണ്ട്. പ്രകൃതിയും ജീവിതവും എല്ലാം. ബാല്യത്തിന്റെ നിഷ്‌കളങ്കതയില്‍നിന്നും ജീവിതത്തിന്റെ കൊടും പകലിലേയ്ക്കുള്ള മനുഷ്യന്റെ വ്യതിയാനം എത്ര ഭംഗിയായാണ്‌ അദ്ദേഹം പറഞ്ഞുവെച്ചത്. പലരും പല വ്യഖ്യാനങ്ങളാണ് അദ്ദേഹത്തിന്റെ വരികള്‍ക്ക് നല്‍കിയിരിക്കുന്നത്. ഒരുപാട് അര്‍ത്ഥ തലങ്ങളുള്ള ആ വരികളുടെ കാമ്പും വ്യാപ്തിയുമൊന്നും എന്റെ വിവര്‍ത്തനത്തില്‍ കണ്ടെന്നുവരില്ല. ഒറിജിനല്‍ താഴെ കൊടുക്കുന്നു. അഹങ്കാരം കൊണ്ടല്ല, ആ വരികളോടുള്ള ഒരു ഇഷ്ടം കൊണ്ടു ചെയ്തുപോയതാണ് വിവര്‍ത്തനമെന്ന ഈ മഹാപാപം. പൊറുക്കുക.
............................................................................................
